CERKAK

Sisri Ndhangdhutan

Wong salah ora gelem ngaku salah

Suwe-suwe sapa wonge sik betah

Mripatku uwis ngerti sak nyatane

Kowe selak golek menangmu dhewe

Tak tandur pari jebul thukule suket teki

............................................................

“Sri...Sri... kowe ki nengdi? Radione nywara ket mau esuk kok bocahe ora ana ta?!”

Esuk-esuk ibu wis bengak-bengok nggoleki Sisri. Pancen ya ngono, Sisri kuwi mau bocah wadon kang seneng ndhangdhutan. Apa maneh iki dina Minggu, wis kelakon tutug anggone Sisri ndhangdhutan sedina mlaya. Arepa seneng ndhangdhutan nanging Sisri kuwi bocahe mrantasi gawe.

 “Wooo lha bocah, jebul malah njoged-njoged ora cetha.” Ibu nemoni Sisri sing nembe umbah-umbah sinambi gulune gela-gelo sikile gedrug-gedrug karo merem-merem mripate. Andekna Sisri ki ya ora weruh yen ibune marani dheweke.

“Iki ki umbah-umbah apa njathil ta kowe, Sri? Hee melek melek ndhak dikira kesurupan kowe ki, Ndhuk!”

“Napa ta, Buke ki? Sebagai ibu yang baik yen mirsani anake umbah-umbah rak nggih diewangi, niki kok malah disengeni.” Sisri kuwi bocah e polos, nanging sok-sok polos karo lolane Sisri ki beda tipis. Ya kadang pancen polos, ning akeh-akehe bocah kuwi ki lola alias loading lama, yen ra ngerti loading lama ki apa, ya wis anggep wae radhongan alias le ora dhong kerep tenan. Buktine, ngerti dheweke disengeni merga umbah-umbah nanging malah radione dijarke nywara ora dipateni dhisik, e... la kok wani-wanine ngakon ibune ngewangi umbah-umbah, rak ya lucu ta Sisri ki.

Pancen uwis adat e wong desa ket jaman biyen, saben preinan sekolah, bocah-bocah padha nindakake pagaweyane dhewe-dhewe. Umbah-umbah, nyapu, isah-isah piring gelas, reresik omah, sing biasane ditindakke dening wong tua digenteni anak-anake. Beda karo bocah-bocah jaman saiki. Apa-apa wis sarwa kepenak. Umbah-umbah nganggo mesin cuci, wis ora ucak-ucek maneh. Tur apa ya ana bocah saiki sik gelem nggujengi sapu? Jare yen nggujeng sapu wedi ndhak panunen. Nek umbah-umbah ndhak kukune lecet, jare bar seka salon.

“Lha re mu ndelok ki Ibu mu nembe napa iki? Nembe nongseng? Kowe tak tongseng gelem?” Ibune Sri sansaya gembreget marang Sri.

“Ha nggih Ibu niku kok tega ta kalih anake dhewe? Mosok anake arep ditongseng. Jare le nglairke wae angel, banjur wis lair, wis gedhe methongkrang ngene iki arep ditongseng. Istighfar bu istighfar......”

“Wo lha bola-bali yen cah ora dhong. Ngene lho, Ndhuk, anakku sing ayu dhewe sak daratan Eropa.” Ibu ngambali anggone ngendikan nganggo swara kang luwih alus tinimbang mau.

“Sri, kowe ki rak lagi umbah-umbah ning sumur ta? Sumur karo kamarmu ki rada adoh. Sesuk maneh yen arep umbah-umbah, radione dipateni dhisik. Yen wis rampung lagi diuripke maneh oleh. Ora pantes yen esuk-esuk nyetel radio serune sakmana, mbrebeki tanggane, Sri.”

“Oalah, rak nggih ngendika ket mau ta, Bu. Ampun nesu-nesu ngoten niku. Kula ki ra dhong,” wangsulane Sri blaka.

“Hiya pancen ket biyen kowe ki ora dhongan kok, Sri... Sri....” Ibune mangsuli Sri karo cengengas-cengenges. Sajakke Ibune Sri ki ya pancen seneng yen nggodhani Sri. Sanajan ta wis ngerti yen anakke lola, nanging malah sengaja digarapi.

“Wis gek wisuh, radione dipateni dhisik kana. Nek ana sik liwat ngarepan omahe dhewe ndhak melu njoged.”

“Inggih, Ibu kula ingkang ayu piyambak sak desa Ngalian. Hehehe...” Sisri genti nggodha ibune sinambi mlaku njujug kamare.

Bruuuuk......

Suarane banter banget kaya gori gedhe tiba. “Apa kae? Kok kaya ana sing tiba. Kayane swarane saka kamar ngarep.” Ibune Sisri kaget banjur mlayu banter tumuju kamar ngarep.

“Ya Allah, Sisri.... kowe kena apa, Ndhuk? Ya Allah...” Ibune Sisri ndhredhek karo metu luh e weruh anake turu ning jogan. “Pakne, mrene, Pak. Iki piye anak mu iki?! Jum, Juminten, tulungana adhimu iki. Sisri...” Ibune Sri nangis ngglolo sambi nyeluk bapakne Sri karo Juminten, mbakyune Sri.

“Sisri.... Sisri kena apa, Bu?” Bapakne Sri kaget weruh anake ngglethak ana ing jogan, sirahe getihen, sajake njedhuk tembok kamar e Sri. Juminten ya melu ngewel awake weruh adhine kaya ngono.

“Ayo, Bu, Pak, ndhang digawa ning Rumah Sakit wae. Tak nyilah mobile Pakdhe Sukiran.” Juminten mbengok banjur mlayu nyang daleme pakdhe Sukiran.

“Kana, Ndhuk. Cepet ya!”

“Tangi, Sri, tangi!” Ibune Sri isih nyoba nangekake Sisri sing semaput.

“Kula nuwun, Pakdhe, Pakdhe.”

“Nggih, ana apa, Ndhuk? Kok kesusu?”

“Pakdhe, nyuwun tulung panjenengan beta adhi kula, Sisri dhateng Rumah Sakit.”

“Sisri kena apa?” Pakdhe Sukiran kaget.

“Sirahe getihen, Pakdhe. Nyuwun tulung?”

“Ya..ya tak ngetokake mobil sik.”

Pakdhe Sukiran age-age ning omahe Sri.

Pim...pim...

“Kae, Pak. Pakdhe Sukiran wis teka. Ayo ndang!”

Bapak mbopong Sisri tumuju mobil. Kurang luwih 15 menit wis padha tekan Rumah Sakit. Sisri dibopong metu saka mobil, ibune Sri mbengok nyeluki suster.

“Suster...suster tulung anak kula.”

“Iya ibu biar kami yang tangani, Ibu silahkan tunggu di luar ruangan.” Sustere gawa Sri nyang njero UGD. Saka ngomah tekan Rumah Sakit Sisri isih semaput, bisa marga akeh getih kang metu saka sirahe. Ora let suwe dokter metu saka ruangan.

“Bagaimana anak saya, Dokter?”

“Mohon maaf, Ibu, banyak darah yang keluar dari kepala anak bu, sehingga anak ibu memerlukan donor darah secepatnya. Golongan darah anak Ibu B. Apa dari keluarga ada yang bergolongan darah B?”

“Kula, Dok. Kula B, pendet darah kula mawon.” Ibune Sisri duwe golongan darah B, ananging bapakne Sri golongan darahe A. Dadi sing iso ndonor mung ibune Sri. Dasare kabeh ibu kuwi kaya malaikat, ora bisa ndelok anake kelaran. Apa wae bisa dilakoni kanggo anake.

Ibune Sri banjur dijak ning ruang donor darah. Kurang luwih setengah jam rampung anggone donor darah. Ora let suwe Sisri wis melek. Ibu, bapak, pakdhe Sukiran, lan Juminten wis ana ing cedhake Sisri.

“Piye, Ndhuk? Wis kepenak apa urung?”

“Tasih rada mumet, Bu. Kok kula bobok ten mriki ta, Bu?”

“Mau ki kowe tiba ning kamar mu, Ndhuk. Sirahmu kejadhuk tembok metu getihe. Jare dokter merga akeh getih sing metu kowe kudu di donori darah. Nah, sing ndonorke Ibumu, Ndhuk, sik padha-padha B golongan darahe.”

“Ya Allah, Bu. Matur nuwun nggih, Bu sampun maringi getih kanggo anakmu sik ngeyel iki.” Sisri trenyuh krungi jlentrehan saka bapakne. Wis sakmesthine kabeh wong tua pengen sik apik-apik kanggo anake.

“Kowe ki mau ngapa ta, Ndhuk? Kok bisa tiba semaput ki?” Bapakne Sisri kepengen weruh.

“Sakelengku, Pak, mau Ibu ndhawuhi aku mateni radio. Aku ninggal le ku umbah-umbah mlaku nyang kamar. Lha kok ya ndilalah aku ora weruh yen cerak lawang kamar ana kabel radio sing takcolokke. Radione tak pindah cerak lawang ben krungu swarane saka sumur, Pak. Merga sikilku isih rada teles, nyandhung kabel, aku kepleset nubruk tembok, ndilalah sik kena sirahku. Rasane mumet banget, Pak. Banjur aku ora kelingan apa-apa.”

“Sesuk maneh ki sing ngati-ati ta, Ndhuk. Ndhangdhutan ki oleh nanging kudu ngerti wayah lan panggonan. Yen ngumbahi ya ngumbahi wae, re ndhangdhutan keri nek wis rampung umbah-umbah.”

“Bener apa sing dingendikake Bapakmu, Ndhuk. Sesuk maneh sing ngati-ati ya. Ibu ki sayang banget karo kowe, Ndhuk.”

“Nggih, Pak, Bu.”

Kurang luwih limang dina Sisri wis oleh mulih saka Rumah Sakit. Anggone mulih dipethuk pakdhe Sukiran. Sawise tekan ngomah, Sisri dituntun njujug kamare.

“Wis, Ndhuk. Leren sik ya?”

“Pak, kula boten saged bobok. Ndhangdhutan angsal boten? Hehehe...” Sisri matur karo mesam-mesem.

“Wealah, lagi wae mari kok ndhang njaluk ndhangdhutan. Bu...iki lho anakmu iki.” Bapakne Sri nyeluk ibune Sri.

“Apa ta, Pak?” Ibune Sri karo Juminten mlaku nyang kamare Sri.

“Sisri iki aneh-aneh wae, nembe mulih saka Rumah Sakit ndhang njaluk ndhangdhutan.”

“Alah ya ben, boten napa-napa, Pak. Sapa ngerti bar disetelke dhangdhut langsung mari hahahaha...” Juminten nyambungi karo ngguyu.

“Ya wis tak setelke ya?” Ibune mangsuli karo mlaku nyedhaki radio.

“Lagu Sayang bu, cocok niku hahaha...”

Sisri klekaran karo manggut-manggut ngrungokake lagu. Ibu, bapak, karo Juminten padha leren marga kesel limang dina nunggoni Sri ning Rumah Sakit.

--RAMPUNG--